“Ik besef nu pas hoe hard ik mijn zintuigen gebruik als leidinggevende en wat ik mis”.
Wat een mooie uitspraak van een deelnemer vanochtend aan onze dialoogstarter ‘afstand houden en toch verbinden”. We begonnen met een gedicht van Jitske Kramer dat mooi de “Unheimlichkeit” weergeeft die ik al bijna een jaar ervaar.
Ik mis
De flarden van gesprekken
Het gerommel van de stad
Zelfs de vluchtige gebaren
Heb ik altijd onderschat
Ik hoor
De klanken van beweging
Van de hoop en van de fijn
Hoor de donder van de stilte
Nu ik niet op straat mag zijn
Ik voel
De streling van de ogen
En de warmte van de lach
Voel de wanhoop van de dagen
Nu ik niet bij mensen mag
Ik mis
De gons van vele lijven
Mis de music en de dance
Ja, online kun je ook feesten
Maar ik mis het samen van de mens
Ik zie
De flikkerende schermen
Hoor de biebjes op mijn phone
Ik probeer maar wat te slapen
En droom van buiten, en gewoon.
(Jitske Kramer, 11 april 2020)
Ik word echt stil en ben geraakt . En voel woorden uit mijn handen vloeien…
Ik mijmer even over deze gedachte: waarom raakt me dit zo?
Het eerste wat in me opkomt is: we kunnen niet meer voluit mens zijn. En laat voluit mens zijn een zoektocht zijn die centraal staat in wie ik ben en waar wij bij Mikondo voor staan. Elkaar voluit mogen ontmoeten.
Er valt wel wat weg dezer dagen. Onze zintuigen worden gereduceerd tot zien en horen terwijl het voelen, ruiken, proeven van elkaar helemaal wegvalt. En laat dat nu net de zintuigen zijn die we moeilijker kunnen manipuleren, die intuïtiever zijn, die raken aan onze basis.
Daarnaast zien we elkaar ook nog maar half … letterlijk dan. Wat schrok ik afgelopen week toen ik een online collega voor de eerste keer live zag en merkte dat ze een kop groter was dan ik. Elkaar in de ogen kijken , een blik die boekdelen spreekt, een letterlijk schouderklopje, een troostend kopje koffie naar elkaar brengen, … We missen zoveel.
En tegelijk voel ik ook een diepere laag die zich opent. Verder mijmerend open ik me ook voor de mogelijkheden. Online worden we voortdurend geconfronteerd met onszelf, we zien onszelf letterlijk bezig. En dat is vaak een een pittige spiegel. Online, een kans om jezelf beter te zien … (en voor sommigen een bron van stress, gelukkig kan je jezelf “hiden” 😊).
Als facilitator ben ik me meer bewust van wie niet aan het woord komt en kan ik die makkelijker uitnodigen. Want het hoeft niet allemaal door te praten, wat voor sommigen onder ons niet altijd gemakkelijk is. Geschreven communicatie krijgt een plek, de chat of een online board worden een manier om alle stemmen te verzamelen, break out rooms maken verdiepende gesprekken mogelijk.
Ik ontmoet mensen in de hele wereld die nu nood aan verbinding voelen en elkaar online vinden. En maak daar ook meer ruimte voor omdat ik geen uren in de file sta (wat dan weer wel ten koste gaat van lange vriendinnenbabbels 😊).
Dus ja, een beetje nostalgie op deze vrijdagochtend naar wat was … en tegelijkertijd een hoopvolle blik op de toekomst over wat mogelijk wordt en verder tot bloei mag komen.
En nu even wandelen, genieten van het zonlicht op de sneeuw, de koude op mijn wangen voelen … een stukje voluit leven waar ik anders niet aan toe kwam 😊.
