Wanneer we met teams aan de slag gaan, benadrukken we dat het belangrijk is om denken, voelen en doen in lijn met elkaar te krijgen om authentiek te kunnen handelen. Dit vraagt persoonlijk leiderschap: weten wie je bent, wat je wil, waar je goed in bent en wat energie geeft op de 4 dimensies van mens-zijn (zingeving, emotioneel, mentaal, fysiek) en daarnaar handelen.
Toch zegt ook mijn hoofd niet altijd hetzelfde als mijn hart en kom ik wel eens in situaties terecht waar ik inga tegen wat ik geloof en voel. Zo ook tijdens een recente vraag van een klant om een toekomstsessie mee te begeleiden als ruggensteun voor de interne voorzitter.
Die laatste had zich tijdens een eerdere teammeeting kandidaat gesteld om de toekomstsessies met het hele team te begeleiden. Een keuze die gedragen werd door de collega’s want hij had immers al eerder dergelijke gesprekken in goeie banen geleid en liep al verschillende jaren mee in de organisatie en kende het reilen en zeilen dus goed.
Dat ze dan toch bij Mikondo kwamen aankloppen had alles te maken met de doorverwijzing van een collega die al van de Mikondo aanpak had geproefd en dacht dat we wel een meerwaarde konden bieden. Altijd fijn om te horen natuurlijk!
Tijdens de intake werd me dan ook vooral gevraagd hoe wij zo’n sessie zouden aanpakken en of ik misschien kon observeren om de volgende sessie mee vorm te geven als ik daar een nuttige bijdrage zou kunnen leveren.
Zo kwam ik, tegen beter weten in, op de observatorstoel terecht. Mijn buikgevoel waarschuwde me nochtans dat het niet gemakkelijk is om een groep collega’s uit hun comfortzone te halen en er voor te zorgen dat ze zeggen wat gezegd moet worden wanneer je tegelijkertijd betrokken partij en facilitator wil zijn. Ik negeerde het stemmetje dat fluisterde dat groepen begeleiden echt een metier is en of het niet eerlijker was mijn plek als facilitator op te eisen om er met een goed gekozen aanpak voor te zorgen dat het team, in de schaarse tijd die ze hiervoor vrij hadden gemaakt, voorbij de vrijblijvende gesprekken tot echte dialoog konden komen.
Tijdens de eerste sessie had ik al onmiddellijk spijt dat ik mijn hoofd en niet mijn hart was gevolgd. Zonder mandaat om tijdens de inhoudelijke bespreking de facilitatorrol te nemen, zag ik lijdzaam toe hoe de een na de andere monoloog werd ingezet. Er werd passief geluisterd en nauwelijks gereageerd op wat werd gedeeld, laat staan dat het in vraag werd gesteld. Hier en daar werden voorzichtig standpunten geuit en er werd vlot rond gevoelige onderwerpen gecirkeld.
Ondertussen ging mijn interne radio steeds luider roepen dat een dialoog over de toekomst best begint met het verbeelden van die toekomst en het vastleggen van een gemeenschappelijk beeld van die toekomstdroom. Kiezen wat je dan wel en niet doet en voor wie komt pas later. En daarna wordt bepaald hoe dat dan aangepakt zal worden en wie wat daarin opneemt. De kar niet voor het paard spannen dus…
De check-out vraag “waar moeten we het volgende keer nog over hebben” bracht gelukkig aan het licht dat ik niet de enige was die echte diepgang in de dialoog had gemist. Ze wilden meer dromen van wat mogelijk was, de voor-en nadelen tegen elkaar afwegen en gedragen keuzes maken.
Bij de nabespreking en het plannen van het vervolg, heb ik wel mijn buik gevolgd en ben ik trouw gebleven aan waar ik in geloof en voor wil staan. Ik heb toegelicht dat wanneer er weinig tijd is, het vaak een goed idee lijkt om zo snel mogelijk een oplossing voor de uitdaging of het probleem te bedenken maar dat we bij Mikondo niet geloven dat dit tot gedragen keuzes en duurzame oplossingen leidt. Dat duurzame verandering vraagt om dromen van hoe het kan zijn, kijken naar hoe het nu is en achterhalen wat helpt en wat hindert om van A naar B te gaan, voor je actie onderneemt (hierover gaat ons ons Gamechangers-dialoogspel). En dat ik liever ‘nee’ zei tegen de begeleiding indien we hier geen betekenisvolle dialogen over konden aangaan.
En ja hoor, dat vervolg kwam er. Met denken, voelen en doen in lijn begon ik vol goesting aan de sessie. We verbeelden de toekomst en keken welke keuzes daarvoor nodig waren. We verkenden verschillende standpunten en zo kwamen enkele spanningen aan het licht die eerst dienen aangepakt te worden om gedragen keuzes te kunnen maken richting de toekomst.
Zo kwam alvast wat beweging in wat vast zat in de onderstroom van dit team.
Geïnspireerd geraakt door dit verhaal? Contacteer ons voor een betekenisvolle dialoog :): mikondo@mikondo.be
