Het enneagram heeft mij gebeten. Figuurlijk dan 😉.
Er was eens…
Het begon bij een etentje met vriendinnen, nu twee jaar geleden. Ook coaches. Straffe coaches. Eentje is ook zeer vertrouwd met het enneagram. En plots zei ze: ‘amaai, uw ogen spuwen vuur. Heb jij een dingetje met woede? Ben jij misschien een 9-type?’ Het triggerde me. Ik heb inderdaad iets met woede, ik leerde die namelijk onderdrukken want ‘ontploffen’, dat vond ik niet oké. Maakte teveel kapot. Als oudste kind van het gezin leerde ik vooral goed aanvoelen wanneer bij anderen het kookpunt naderde en dan ging ik aan het bemiddelen. Om de vrede te bewaren, kunstmatige harmonie.
Ik wilde dat eigenlijk al langer uitzoeken, dat van die woede en zo. Dus bracht de vriendin me in contact met een andere straffe coach in het enneagram. Zo kwam ik erachter dat ik NIET in de eerste plaats iets heb met woede maar wel met schaamte en zelfwaardering. Dat ik denk dat ik maar graag gezien zal worden als ik vanalles voor een ander doe. Mijn drijfveer is dus graag gezien worden en ik doe dat door veel te geven, te helpen.
I am who you want me to be, zoiets.
Dat maakt dat ik een ennea2 ben, da’s mijn kerntype. Het heeft wat geduurd eer ik dat aanvaardde, maar ik beken: ik ben een 2 🤩. Dat helpen ging in het verleden soms behoorlijk ver, want in mijn hoogmoed dacht ik dat ik vaak beter wist dan de ander wat die nodig had. En dus gaf ik mijn ‘hulp’ ook ongevraagd. Hulp mag je trouwens breed interpreteren. En ik vroeg nooit iets terug: ah neen, ik had immers geen hulp nodig. Of beter: in mijn pogingen om te achterhalen wat anderen mogelijk nodig hebben, ben ik gericht op het achterhalen van hun behoeftes en zo is het moeilijk om te connecteren met die van mezelf. De laatste jaren ben ik me daar meer en meer bewust van geworden. En het enneagram helpt me geweldig om me niet alleen vaker van die triggers bewust te worden maar ook van mijn blinde vlekken en van de strategieën die mijn persoonlijkheid heeft ontwikkeld om me weg te houden van de pijn van het niet geapprecieerd of gezien worden. Zelfleiderschap ontwikkelen is dat eigenlijk. Iets dat we ook met heel veel plezier bij klanten doen, dat ontwikkelen van awareness en zelfinzicht. Als begeleider en coach kan je het eigenlijk ook niet maken om niet met je eigen triggers en valkuilen bezig te zijn. En ik kies er daarbij voor om me zelf te laten coachen op geregelde tijdstippen. Maar dit geheel terzijde.
Kerntype + Instinct = subtype
Wie me een beetje kent zal verbaasd gelezen hebben dat ik iets heb met zelfwaardering, of het gebrek eraan. Ik kom immers nogal zelfzeker en zelfbewust over. Dat is dan weer de “schuld” van mijn dominante instinct. Dat is sociaal, wat mijn drive verklaart om te navigeren in groepen, te relateren, te verbinden, bewust van mijn invloed op anderen en die van anderen op mij. De combinatie van beide (kerntype + instinct = subtype) zorgt er onder andere voor dat ik me enerzijds comfortabel voel in de spotlight en anderzijds veel belang hecht aan mijn imago. En dat speelt me parten in mijn leerproces: ik leer ongelooflijk graag nieuwe dingen en gun mezelf dan ook jaarlijkse meerdere dagen opleiding in binnen- of buitenland. Alleen blokkeer ik steevast wanneer er vrijwilligers worden gezocht om een oefening voor te doen of iets te begeleiden in de groep van deelnemers.
De ennea2 in mij maakt genereus plaats voor de ander maar het achterliggend motief is minder verheffend. Ik ben gewoon bang om door de mand te vallen. Imago, remember.
Begin van de zomer overkwam het me weer. Bij een driedaagse deep dive in groepsdynamische processen verklaarde ik stout bij de check in dat ik ‘niet gepusht wilde worden tot iets doen wat ik niet wilde’. Nogal onhandige manier om te zeggen: ‘ik ben bang, wees vriendelijk en help me aub om dit stapje te durven zetten’. Alle andere aanwezige coaches waren natuurlijk keimensgerichte enablers die me geen strobreed in de weg hebben gelegd. Resultaat: ik deed wel kennis op, mijn hoofd was content, maar de doemodus was niet geactiveerd. Toch een beetje een gemiste kans dus.
Coaching is the way forward 
Genoeg, dacht ik. Tijd om de koe bij de horens te vatten.
En dus legde ik deze coachingsvraag voor aan mijn coach: ‘ ik durf niet oefenen met anderen erbij, help!’
Ze dook resoluut in de instincten (er zijn er trouwens drie, waarvan we ééntje dominant hebben, eentje secundair en eentje blind. Instincten zijn biologische drijfveren. Balans in de drie is sowieso na te streven.) . Eerst liet ze me contact maken met de zwakke zone in mijn dominant sociaal instinct (in elk instinct zijn drie zones te onderscheiden). Deze zone opkrikken met kleine acties zou me kunnen helpen om mijn coachingsvraag aan te pakken. Huiswerk nummer 1 was een feit: ‘leg een lijstje aan met wat je allemaal zou kunnen doen geïnspireerd door deze zone. Hou het klein.’ Daarna nodigde ze me uit om in te zoomen op mijn blind instinct. In mijn geval het 1op1 instinct (SX in enneagramtaal). Al rap had ze me waar ze me wilde hebben: bij een paradox om u tegen te zeggen!
Even opletten nu…
Het draait allemaal om controleverlies, overgave. Bij mij toch. Of het gepercipieerde controleverlies. Maar da’s hetzelfde want perceptions are facts, toch? Mijn overtuiging: ‘als ik alles onder controle heb, zullen ze me graag zien’. Waar. En soms niet waar. In ieder geval zeer belemmerend om een demo te durven doen waarvan ik niet weet of ik het al kan of hoe die gaat lopen. Ik werd uitgedaagd iets kleins in deze overtuiging te veranderen: ‘als ik alles onder controle wil houden, dan zien ze me op den duur niet graag meer’. En vervolgens te voelen wat dat met me deed. O yes, pijnlijk… hoeveel voorbeelden wil je krijgen van de ‘in your face’ waarheid hiervan?
Herformulering voor mijn coachingsvraag: ‘als ik in control wil blijven in een demo, dan geef ik anderen niet de kans me echt te leren kennen. De controle durven verliezen maakt me menselijk en dan willen anderen me helpen.’ Mmmja, mijn brein kan dit vatten maar alles in mij verzet zich hiertegen.
Controle verliezen klinkt in mijn oren echt als zonder parachute uit een vliegtuig springen.
Ga ik dus niet doen. Ik ben niet gek! Belangrijk dus om deze uitspraak wat te milderen: experimenteren, een minirisico’tje nemen, dat klinkt al heel anders.
‘experimenteren = connecteren’
Dit wordt mijn mantra voor de komende 6 maanden. Huiswerk nummer 2: zoek elke dag kansen om dit mantra levendig te houden. Kleine stapjes, nieuwe routines om de nieuwe neurologische verbinding steeds sterker te maken. Sluit trouwens ook perfect aan bij de taal die ik zelf gebruik in coaching of training: doe eens een klein experimentje, zet een klein stapje.
Oprecht benieuwd wat dit gaat opleveren. In elk geval ervaarde ik hoe (onbewuste) overtuigingen me gevangen hielden en verband hielden met mijn kerntype. En dat is een waardevolle reminder voor mezelf als coach. Een uitnodiging ook om met mildheid naar de journey van mijn coachees te kijken. En een aansporing om het enneagram vaker in te zetten in coachingtrajecten.
Benieuwd naar jouw type en instinct? Maak dan gebruik van ons herfstaanbod:
Jouw persoonlijke iEQ9-enneagramrapport
met individueel toelichtingsgesprek (1,5 u) voor slechts € 340,00 ipv € 390,00.
Afhankelijk van je coachingsvraag kan je mogelijk ook beroep doen op loopbaancheques om je coachingtraject te financieren. Dan betaal je slechts 80 euro voor 7 uur coaching.
Eerst nog wat meer weten? Contacteer me voor een gratis online kennismaking van 30’: els@mikondo.be of 0476/83 22 29
