A trip down memory lane. En nog steeds actueel.
Op zoek naar een artikel dat ik ooit heb geschreven voor mijn persoonlijke website botste ik op een ander verhaal. Eentje dat perfect aansluit bij wat we in de Mikondo-zomerdialogen gaan doen: ervaren dat we als mens kunnen kiezen hoe we omgaan met wat ons overkomt, al kunnen we niks veranderen aan het feit dat het ons overkomt.
Laat me je eerst meenemen een aantal jaren terug in de tijd: het is paasvakantie en we bevinden ons in de Oostenrijkse bergen.
Ook dat jaar genoten we weer met een bende vrienden van een zalige skivakantie in het Oostenrijkse gebergte. U moet weten dat mijn beroepsbezigheden op sommige van onze vrienden een inspirerend effect hebben… het spreekwoordelijke koekje van eigen deeg is daarbij nooit ver weg. U moet tevens weten dat ik op skilatten niet echt van heel veel durf blijk geef. In coachingtermen: ik blijf liefst in mijn comfortzone.
Dit was het mooie kader voor volgende gebeurtenis : ‘Els, deze zwarte piste is echt niet moeilijk, het is maar een heel klein stukje zwart en daarna is het heel gemakkelijk.’ Voorzichtig gluurde ik over de rand van de piste. Het stukje dat ik zag, leek redelijk stijl maar niet onoverkomelijk. Ik zou het erop wagen, de woorden van mijn vrienden indachtig. ‘Ik blijf bij u,’ opperde één van mijn vriendinnen nog. En weg waren we. Althans, weg waren ZIJ. Ook de vriendin die bij me zou blijven : bedoelde ze dat ze in Oostenrijk bij me zou blijven? In ieder geval niet daar aan mijn zij op de piste🤔. Ik vertrok dan ook maar, of toch het eerste stukje. Nadien volgde een bocht en eens daar aangekomen openbaarde de piste zich in haar volle glorie.
De moed zonk me in de schoenen. Als bevroren stond ik daar, een uitweg was er niet, tenzij recht naar beneden, de diepte in. Ik overdrijf niet als ik zeg dat ik minstens 5’ daar heb gestaan, met knikkende knieën en steeds bozer wordend. Boos op wie ? In eerste instantie op wie me in die penibele situatie had gebracht. Toen beseffend dat ik op elk moment zelf de keuze had gehad, de rode kant naar beneden of de zwarte. Boos op mezelf dus.
Welke keuzes had ik ?
- Daar blijven staan : geen optie, bevriezen leek niet aanlokkelijk en de kosten van een helikopter om me te redden ook niet
- Terug naar boven stappen : ook niet echt een optie, dat stuk omhoog zag ik toch niet echt zitten
- Naar beneden glijden in schüss : een werk van lange adem, en nefast voor mijn ego…
- Naar beneden skiën
U raadt het al : ik ben toch maar naar beneden geskied/gesukkeld (schrappen wat niet past) en dat ging gaandeweg steeds beter.
Bij de vriendengroep aangekomen (die daar dus al ettelijke minuten (geduldig) stond te wachten, barstte ik uit : ‘dat doe ik nooit meer !’
‘Els, het is uit je comfortzone dat je iets bijleert.’En ook : ‘t zit allemaal tussen uw twee oren hè Els.’ Lap, een koekje van eigen deeg. Ik hoor het mezelf zo zeggen tegen mijn coachees. Want het is waar !
Evolueren, iets bijleren, groeien : dat alles kan pas als je bereid bent een al dan niet klein risico te nemen. Je hebt altijd die keuze. En het feit dat je een keuze hebt (ook al denk je misschien van niet) maakt dat je je sterker kan voelen, grip hebt op een situatie waarvan je je misschien anders het slachtoffer zou voelen.
Eerlijk gezegd, toen ik daar zo stond op dat tussenstuk na die bocht voelde ik me heel even slachtoffer : zij hadden me hierin meegesleept, arme ik ! Wie wou ik in deze situatie zijn ? Ik koos ervoor om NIET slachtoffer te zijn, maar dapper. En daardoor gaf ik mezelf de kans iets te leren : ik kon echt mezelf beïnvloeden door mijn manier van denken te sturen. En dat begon door me bewust te worden van mijn eigen gedachten. ‘Ik ben niet mijn gedachten, ze zijn slechts een deeltje van mij’.
Bevrijd jezelf van belemmerende gedachten.
Elk stapje voorwaarts, hoe klein het misschien ook lijkt, is een overwinning. Want het getuigt van moed om uit je comfortzone te komen. En dat is zeker niet altijd de gemakkelijkste weg. Maar wel een waardevolle weg. Daar geloven wij bij Mikondo in. En ook dat dit helpend is om veerkrachtig om te kunnen gaan met de complexiteit en volatiteit van het tijdperk waarin we leven en werken.
Wie wil jij dus zijn ? Hoe wil jij omgaan met de uitdagingen van leven en werk? En welke kansen zitten daarin voor jou verborgen? Welke gedachten houden je tegen? Welke zijn zo vermogend dat ze je wendbaarheid een push geven?
Onze zomerdialogen aan het eind van de zomer zijn het geknipte moment om, voor de rush van het najaar, even stil te staan bij jezelf. Ten bate van je eigen ontwikkeling en die van de mensen die je begeleidt als HR professional, leidinggevende, projectmanager, …
