Tot diep in oktober leefden we buiten, laafden we ons aan de zon en de (onrustwekkend) hoge temperaturen ‘voor de tijd van het jaar’.
Nu de dagen kort zijn geworden, het weer is omgeslagen en de temperatuur is gezakt, zijn we ineens in wintermodus aanbeland. Het lijkt alsof er geen seizoenen meer bestaan. Misschien volgt de natuur wel de cyclus van de never ending economie? Bedrijven doen alsof de bomen tot in de hemel groeien, er alleen maar groei mag zijn. Stilstaan is achteruit gaan toch?
En toch, en toch… deze wat donkerdere dagen nodigen ons uit tot introspectie, tot naar binnen keren, herbronnen, zaadjes planten voor het volgende seizoen. In de hoop dat ze mogen kiemen in alle rust en beslotenheid om in de lente zichtbaar te worden.
Zo komt het dat ik vaak in de astronomische herfst, eerder impulsief, beslis welke opleidingen ik nog wil volgen. Zo ook gebeurde met de driedaagse Lewis Deep Democracy Level 4 bij Hummus, bij Fanny. In de herfstvakantie toog ik dus naar Mechelen voor drie dagen opnieuw connecteren met deze fantastische methode en methodieken. Klaar voor een refresh…
En wat voor één!
Eén waarin ik mezelf meer dan ééns tegenkwam: wat is dat toch waardoor ik het zo lastig vind om in een leergroep te oefenen als facilitator terwijl ik de facilitatorrol quasi dagelijks opneem? Vervang het woord ‘facilitator’ door ‘coach’ en je hebt een tweede frustratie beet. In supervisie onder coaches durf ik de stap voorlopig ook niet te zetten.
Mijn levensscript zal er wel voor iets tussen zitten. Met de allerbeste bedoelingen kreeg ik van mijn ouders mee dat vooral de perfecte, brave, alles-onder-controle-hebbende versie van mezelf geapprecieerd werd. Dat sterk zijn belangrijk was en kwetsbaarheid iets wat zo rap mogelijk de kop ingedrukt moest worden. Ik snap het wel, het leven heeft hen niet altijd gespaard. Alleen tegen al de rest soms, ploeteren en voort doen. “Uw plan trekken, alleen, want niemand zal het voor u doen. En zo een beter leven krijgen.” Tegelijkertijd namen ze ook verantwoordelijkheid in het dorpsleven op: anderen helpen waar het kan. Maar zelf niet om hulp kunnen of durven vragen. Ook dat nam ik over.
Het heeft me veel opgeleverd: ik geef niet rap op, ben een harde werker, engageer me telkens à fond. Sta paraat als iemand er wat door zit, kan goed luisteren. En vind het keimoeilijk om mezelf toe te vertrouwen aan iemand anders, om hulp te vragen, gedragen te mogen worden ipv zelf te dragen.
Ons levenscript is onze kracht én onze kwetsbaarheid. En in mijn rol als facilitator of teamcoach beïnvloedt het me. Dat weten is belangrijk. Het helpt me om te beseffen wanneer ik in mijn patroon schiet en dus niet meer neutraal ben wegens getriggerd. Gelukkig weet ik ook wat er in mijn magic box zit: welke kleine acties me helpen om dat patroon te leren doorbreken. Het is een levenslange oefening, daarvan ben ik intussen overtuigd.
Eigenlijk gaat het over zelfleiderschap: je bewust worden van hoe anderen je beïnvloeden en hoe je zelf anderen beïnvloedt, in zijn en doen. Om zo een leider te worden die die invloed bewust én positief kan inzetten. Want om te leiden hoeft je echt geen team aan te sturen. Dat doet elke mens vanzelf, de één al wat beter dan de ander. De één al wat bewuster dan de ander.
Deze fase van introspectie biedt zo ook heel wat inzichten en pistes voor ons volgende Reconnected-festival. Ook dat kiemt onzichtbaar verder. Na nieuwjaar zullen de eerste kopjes zich tonen, net als de krokussen en de sneeuwklokjes. Het wordt voorwaar een kleurrijk spektakel op een onverwachte plek die bruist van energie en waar water een prominente rol speelt.
Nog even…
Nog even…
En dan wordt het duidelijk. Voor nu mag het nog even ondergronds groeien. Tot het klaar is voor het licht.
