Weerstand is een onhandige manier om betrokkenheid te tonen.
Wanneer ik deze woorden uitspreek tijdens een workshop of opleiding zie ik wenkbrauwen de hoogte in gaan, diepe fronsen in vele voorhoofden en hoor ik gemurmel op alle banken.
Vaak hebben we een nogal ambivalente houding tegenover weerstand. We weten wel dat niet iedereen tegelijk juichend van achter zijn of haar bureau opspringt bij de aankondiging van veranderingsplannen en -projecten. En tezelfdertijd zouden we niks liever willen dan dat iedereen gewoon effe meedoet. Je weet wel, accepteren dat er niks aan te doen valt (‘doe toch niet zo moeilijk’) en vooruit met de geit. ‘We hebben al voor hetere vuren gestaan toch in dit team?’ Zoiets… ‘Hier gaan we toch geen drama van maken, zeker?’
Het is ontkennen hoe mensen ten diepste functioneren. Wij durven stellen: pas wanneer je de weerstand, ook die in jezelf, kan omarmen, kan er ruimte ontstaan voor iets nieuws.
Grote of kleine weerstand?
- Met je team verhuizen van de ene naar een volgende verdieping
- De implementatie van een nieuw ERP-systeem
- Je manager die wordt verplaatst naar een ander team, naar een andere vestiging
- Je werkgever die wordt overgenomen door een sectorgenoot
- Je team dat gewoon wordt opgedoekt terwijl jij en je collega’s worden verdeeld over diverse afdelingen en teams
Vind jij ook dat bovenstaande opsomming van een eerder kleine naar een meer ingrijpende change is opgebouwd? En heb je dus meer ‘begrip’ voor de weerstand bij het laatste voorbeeld dan bij het eerste?
En toch, hoe mensen zich verhouden tot een verandering is niet te vatten in dergelijke classificatie. Het is een zeer individueel gebeuren. En alles staat of valt met de aandacht die je hebt voor de bezorgdheid die achter de weerstand verborgen zit. Voor de ruimte dus die jij durft geven aan die emoties die we vaak als eerder negatief ervaren. Verrassing: emoties zijn nooit negatief. Ze zijn. En ze komen van rechts, dus ze hebben voorrang. Hoe meer jij duwt/pusht/trekt/sleurt (schrappen wat niet past), hoe meer tegengas je zal krijgen.
Actief aan de slag met de menskant van verandering
Bij Mikondo lijkt het wel het thema van het najaar. Er gaat geen teamcoaching voorbij of er duikt oude pijn op over onverwerkte change. Het is tevens een veel voorkomende leervraag bij ontwikkelingstrajecten voor leiders. En de laatste weken mochten wij voor een aantal klanten workshops op maat ontwikkelen over het begeleiden van change.
Een aantal bouwstenen die we daar steevast bij hanteren zijn de volgende:
- Inzicht in de change journey
- Het belang van een heldere waarom en werken met spanningen als motor voor verandering
- Inzicht in hoe een doorsnee populatie van mensen omgaat met verandering
- De verandercurve: welke emoties mensen ervaren bij verandering
- De menskant van duurzame verandering: de magische formule 😉
- Het herkennen van weerstand in gedrag
- Thinking Fast en Thinking Slow: verbinding creëren als gamechanger bij het verhogen van betrokkenheid en het verminderen van angstgevoelens
- Actieve werkvormen om bezorgdheden naar boven te halen in een team en het gesprek over weerstand te normaliseren
Ruimte geven aan emoties bij verandering is cruciaal voor een succesvol traject. Want laat je alles op z’n beloop of push je mensen de verandering in dan krijg je als ‘beloning’ nog meer weerstand, afhakende mensen of een op den duur misschien ongezonde hang naar het verleden waarin alles rozengeur en maneschijn was (so not, maar hey, alles is dan goed om het ‘hakken in het zand’-gedrag voor zichzelf te verantwoorden).
Wissel je hierover graag eens van gedachten met ons, boek dan een half uurtje vrijblijvend en gratis overleg met ons in.
Inspiratie:
- Don’t push me, Genieke Hertoghs
- eMERGent, Paul Zonneveld en Mieke Jacobs
- Thinking Fast and Slow, Daniel Kahneman
- Managing Transitions, William Bridges
