Woensdag 17 juni, Antwerpen, 9u15, Mikondo-brainstorm
De ganse dag hadden we uitgetrokken, om goed door te werken, alle ideeën nog eens te verzamelen en spijkers met koppen te slaan. Nu we onze eigen definitie hadden gevonden zagen we tig mogelijkheden om onszelf in de wereld te zetten. Tegen kwart over 9 waren Els en ik gearriveerd bij Katrien in Antwerpen. Dikke knuffels, lekkere koffie, zoete versnaperingen (wat vind ik dat een prachtig woord trouwens-brengt me zo terug naar ouderwetse communiefeesten met op de menukaart: ‘koffie met versnaperingen’. Als kind vond ik dat spannend: wat zouden ze brengen bij die koffie en zou ik dat ook krijgen zonder koffie?)
Maar we zitten in Antwerpen…
Katrien begint: ‘eigenlijk wil ik eerst iets delen wat dit weekend is gebeurd…’
Waarop een kwetsbaar gesprek zich ontwikkelt over familiesystemen, niet geaccepteerd worden zoals je bent (‘doe eens normaal’ of ‘gij hebt toch geen klagen zeker!’), overlevingsstrategieën en het diepe besef dat wij drieën bij elkaar en door elkaar wel mogen zijn wie we zijn, gezien worden, onnozel kunnen doen en mogen instorten.
Tegen de middag hadden we een agenda opgemaakt en slechts een paar korte topics opgepikt 😉.
Psychologische veiligheid: fundament van een sterk team
En toch was het belangrijk dat we tijd en ruimte maakten voor dit gesprek. Het zorgde ervoor dat we mekaar nog beter leerden kennen, opnieuw en sterker voelden wat we aangaan met elkaar en hoe we dat in ons werk willen tonen en voordoen. Je kan niet dragen van een ander wat je zelf niet onder ogen kan zien. We leren bij elkaars pijn te blijven ook wanneer die ons onze eigen pijn doet voelen. We stappen er niet uit. We blijven staan. Dat doen we tijdens alle dialogen die we mogen begeleiden, in individuele bewustwordingsgesprekken, in teamcoachings, …: we bouwen stapje voor stapje aan de psychologische veiligheid die nodig is om alles wat nodig is met elkaar te kunnen bespreken. We leven in een tijdperk van complexiteit en onzekerheid. Wat we wel weten is dat we elkaar nodig hebben. Deze twee elementen (onzekerheid en afhankelijkheid van elkaar) maken psychologische veiligheid tot een absolute noodzaak.
Amy Edmundson legt in deze video haarfijn uit wat ze daarmee bedoelt.
Wij met ons drie, wij zijn een team. Dat waren we niet onmiddellijk op de dag dat we beslisten ons lot enigszins aan elkaar te verbinden door te kiezen voor de oprichting van Mikondo. Dat is gegroeid. Met vallen en opstaan. We moedigen elkaar aan uit te spreken wat er leeft, in leven, werk en samenwerking. We zijn eerlijk en oprecht. Niet de gemakkelijke weg, wel de duurzaamste. Ons veilig voelen bij elkaar heeft daar toe bijgedragen en is er door gegroeid. De kip of het ei?
Wat ons heeft geholpen?
- We dagen mekaar uit: we zijn niet tevreden met het eerste antwoord dat volgt
- We praten niet achter elkaars rug
- We zien feedback (de pittige ook) als een cadeau, om te groeien
- We doen opdrachten samen ook al krijgen we er niet dubbel voor betaal
- We doen peer reviews (benieuwd? later meer hierover. Ik verklap alvast dat het een patroon is uit Sociocracy 3.0)
- We evalueren onze meetings, leren en sturen bij (beeld van onze meeting review van een paar weken geleden)
- We kraken regelmatig samen een fles
- Er is altijd chocola
We zijn zusjes … van andere vaders en moeders, maar zusjes. Familie kies je niet, vrienden wel. Of die kiezen jou… met een reden.
In een volgende blog leggen we je graag uit welke de basisvoorwaarden zijn om een performant team te bouwen, waarin samenwerken moeiteloos gaat (of toch meestal).
Meer verdieping? Samen met anderen onderzoeken hoe je je team kan helpen navigeren in complexe tijden? Misschien zijn onze herfstdialogen dan wel iets voor jou?
