Christine en ik, we go way back. Samengewerkt bij Randstad en Manpower en ondertussen goede vriendinnen geworden. Ook vorig jaar was ze er bij, op Reconnected, in Drongen toen. Ze was toen na afloop niet content van haar workshop en ze twijfelde of ze een volgende keer nog ‘ja’ zou zeggen…
Dat moet je net tegen mij zeggen… want ik zie al veel langer dan vandaag wat een straffe madam Christine is. Het afgelopen jaar werkten we ook samen aan een leiderschapsproject. Boy, wat was dat lang geleden. En hemeltje, wat heb ik nog veel van haar geleerd. We stellen haar dus graag nog een keer voor.
In de bio die ze ons stuurde lezen we dit: Christine Esteingeldoir (1974) is Master in Germaanse talen en haalde een postgraduaat in internationale betrekkingen. Met meer dan 15j eigen ervaring in leidinggevende rollen, algemeen management en sales, start zij haar werk altijd vanuit de praktijk. Dankzij haar business-ervaring combineert zij een doelgerichte, pragmatische en praktijkgerichte aanpak met de expertise die zij heeft qua tools en technieken. Die hands on aanpak onderbouwt ze met kennis uit de wetenschappelijke literatuur, de talrijke opleidingen die ze zelf volgt en haar eigen coaching en mentoring.
En in 2014 mondde dat uit in de oprichting van Querencia, haar eigen coaching- en trainingsbureau. Dat vraagt om een woordje uitleg.
Christine, vertel eens: waarom heb je ervoor gekozen om als leiderschapscoach en teamcoach je carrière uit te bouwen?
In de jaren dat ik zelf leiding gaf was dat wat me het meest voldoening gaf, mijn medewerkers begeleiden in hun ontwikkeling en hun blinkende oogjes zien wanneer ze ergens geraakten wat ze nooit voor mogelijk hielden.
Ik geloof echt dat mensen hun doelen kunnen bereiken vanuit innerlijke kracht, en dat coaching kan helpen om met sterke vragen die kracht toegankelijk te maken.
En hoe begin je daar dan aan, aan zo’n complete reshuffle van je professionele leven?
Ah, dat is eigenlijk wel heel bijzonder 😉. Op een bepaald moment ben ik in contact gekomen met het concept ‘personal leadership’. Ik weet al niet meer hoe eigenlijk, maar ik ben er in gedoken omdat het me triggerde. En nogal impulsief heb ik me ingeschreven voor een opleiding daarrond in New York bij Columbia University.
Van een win/win gesproken!
Inderdaad, haha. New York is natuurlijk een fantastische stad, het was er niet mijn eerste en ook niet mijn laatste bezoek 😉, en bij die opleiding ging een wereld voor me open. Het was de bevestiging voor mij: dit is wat ik wil gaan doen.
Daarna ben ik me ook professioneel gaan bijscholen als individuele coach. En zo komt van het één het ander. Door al die verhalen van individuele coachees begon ik meer en meer te zien hoe belangrijk ook samenwerking onder elkaar in teams van belang is om resultaten neer te zetten in plaats van vast te lopen op het gebrek aan samenwerking.
Eingelijk gaat dat ook over zelfleiderschap want elk teamlid heeft die reis naar binnen te maken om er als team beter van te kunnen worden. Als teamcoach kijk ik naar de energie die er speelt bij de individuele teamleden, maar ook naar de energie die tussen mensen stroomt. Ik geloof daarbij ook dat de verschillen in persoonlijkheid een rijkdom zijn voor teams, al maakt dat het samenwerken niet altijd gemakkelijker.
Ik kijk naar teams met een systemische bril maar zet ook teaminterventies uit deep democracy in om tot duurzame resultaten te komen.
Voor wie Deep Democracy nog niet kent, wat is dat eigenlijk?
Deep democracy is een vernieuwende methode voor dynamische dialogen, betrokken besluitvorming en creatieve conflictresolutie. Ze werd ontwikkeld in Zuid-Afrika door Myrna & Greg Lewis in de eerste jaren na het afschaffen van Apartheid. Een heel bijzonder context dus, waarbij ineens stemmen mochten weerklinken die voordien geweerd werden. In DD noemen we dat de stem van de minderheid.
En het idee is dat een besluit (dat vaak vanuit meerderheid genomen wordt) beter wordt door aandachtig te luisteren naar de ‘neen’-stem.
Je gaat de dialoog aan in plaats van het conflict uit de weg te gaan.
Wat is voor jou de meerwaarde van de methode voor moderne leiders?
Organisaties en teams die betrokken medewerkers hebben, scoren beter op wendbaarheid, flexibiliteit en veerkracht. Betrokkenheid kan je -onder andere- stimuleren door inspraak. Maar dan wel echte inspraak, niet doen alsof om vervolgens toch precies te doen wat je je eerder al had voorgenomen. Dat is een trucje, en daar geloof ik absoluut niet in.
Diep democratische leiders durven alle stemmen verwelkomen, ontwikkelen meervoudige partijdigheid in zichzelf en schuiven conflict niet onder de mat. Sterke leiders durven dus inspraak en besluitvorming organiseren in hun team op een manier die best spannend kan zijn en kwetsbaar en bloot aanvoelt. Maar hoever ga je daarin? Durf je alle stemmen toelaten, ook die die je, als je heel eerlijk bent, misschien liever de kop in drukt? En wat als er tegenwind komt? Hoe doe je dat dan? Hoe neem je inclusiever besluiten?
Dat alles wil ik heel graag demonstreren op 25 mei. Ik ben van plan om het heel écht te maken zodat deelnemers kunnen voelen welke de kracht van de methode is maar ook wat het vraagt van de leidinggevende. Want het is niet omdat Deep Democracy veel te bieden heeft dat het appeltje eitje wordt. Het wordt echt tof! Ik kijk er heel erg naar uit !
